Τον σήκωσαν το Λάζαρο οι Μεγαλοχωριανοί

"Και τοχανε καμάρι οι Μεγαλοχωριανοί, πως εμείς μονάχα απ' όλα τα χωριά, κάναμε τον πιο μεγάλο "Λάτζαρο". Μπονώρας ηκαβαλλικέψαμε τσοι γαδάροι του Σιάλα, ήρθε και ο Κωνσταντής τ' Ατρίβολι  με τσοι δικοί του κι ηξεκινήσαμε άλλοιγια τα Αρμυρά κι άλλοι για το Μαρμάρι. Μέχρι την νύχτα

ησακιάζαμε και περασμένα μεσάνυχτα ηξεφορτώσαμε τ' αλισμαριά στο σπίτι τ' αφέντη του Ευτύμιου του Αντωνάκη, πούτανε μπρος στον ποταμό..."
Ύστερα περιγράφοντας την ιστορία του άρμπουρου, που ξενερισμένο στον Χριστό τ' Αθέρμη από ναυάγιο πολέμου, περιμάζεψαν οι Μεγαλοχωριανοί και κάθε τέτοια μέρα στόλιζαν με αυτό τον Λάζαρο και τον στήνανε στην μέση στον Ποταμό, συνεχίζει:
"... Το πιο μεγάλο λατάκι του Τζώρτζη του Μπατζάνη φέρανε ο Γιάκουμος του Μανουάκη, ο Ντουράνης κι ο Χαράλαμπος, του Καμπούρη το παιδί,για να γίνει ο Σταυρός. Ο Γιώργος και Πέτρος του Μιχελάκη κουβαλούσανε σπάο απ' το μπακάλικο του πατέρα τους για να δέσουνε τ' αλισμαριά και οι πιο μικροί κόβανε απ' της γρηάς Καράδενας το σπίτι κάτι παράξενα , μεγάλα κόκκινα λουλούδια, για να στολίσουνε τα πέντε στεφάνια του Λαζάρου...
Με τέχνη αρχίσανε να σημαίνουν οι καμπάνες της Παναγιάς, πούταν όλες με παλούκια. Ο Στελιανός της Ασπασίας σήμαινε σε ψηλό, το δεύτερο ο Μανώλης τ' Αναστάση με το
Βενετσάνο του Βδοκού και τις τρείς πρώτες αφού τις σημαίνανε οι τρείς παπάδες (ο παπά-Φίλιππας, ο παπα-Νικολός κι ο παπα-Μιχαήλος), πιάσανε ο Γιάννης ο Κακάλης, ο Αντώνης ο Κουλοχέρης,κι ο Νικολάκης ο Κανιώρος. Τη μεγάλη την σήμαινε απάνω στο καμπαναριό κι ο Κυριάκος του Γιώργη του Κυριάκου..."
Και μετά τα σπερνά έφτανε η πιο μεγάλη στιγμή εκείνης της ημέρας, που καταστόλιστο σηκώνανε το θεόρατο Σταυρό, το Λάζαρο, με θεατές όλους τους συγχωριανούς, που τότε ο αριθμός τους ήταν αρκετά μεγάλος. Αλλά ας δούμε πως μας περιγράφει ο Φίλιππας την σκηνή:
"... Ανέβηκαν οι άντρες κι οι κοπελιάρηδες στο καμπαναριό. Άλλοι στον καφενέ του Σκουτζέ, άλλοι στη ταράτσα του Μιχαήλλου τ' Αγγελάκη κι άλλοι στο καμπαναριό της Κοίμησης  για ν' ανεβάσουνε τον Λάτζαρο.
- Εεε ..... Βίρα... Βίρα μαζύ ...., φώναζε ο Ρεβελής, πούκανε κουμάντο.
Κι ο μεγάλος Σταυρός σηκωνόταν αργά.
- Ίσια μια!... Πιάσε τα μπόσικα, Γεράσιμε!..... Θα σου γλιστρήσει!....
- Νταγιάντα, Μαρκούτσο!... Ορτσάρισε Μπία....
- Άντε μια ακόμη!... Βίρα εσείς απ τον καφενέ!.... Πέρασε Στυλιανέ, τον κάβο απ το κουντούτο!...
Κι ο Σταυρός ανέβαινε. Έπεφτε στον λάκκο. Γρήγορα δέσανε γερά τις πριμάτσες, χώνανε το λάκκο και όλοι περνούσαν ν΄ασπαστούν το Λάτζαρο.....
Η  Μεγάλη βδομάδα άρχιζε".